En toen was hij alweer vier! Niet alleen voor Noah maar ook voor mij gaat er hele nieuwe wereld open. We hebben een schoolkind.
Ik was er natuurlijk op voorbereid dat dit moment ging komen, maar had geen idee dat het voor mij, als moeder, pijn zou doen. Noah is onze tweede kind, maar de eerste waar wij alle nieuwe dingen met mee gaan maken. Wat het ook weer wat lastig en verdrietig maakt omdat wij dit ook met Milan hadden moeten doen. Zijn vierde verjaardag vieren, hem voor het eerst met zijn rugtas op gevuld met zijn broodtrommel en drinkbeker naar groep 1 brengen, hem uitzwaaien op zijn eerste schoolreisje. Een verdrietig gevoel zal altijd blijven, maar hoe mooi is het, dat wij gezegend zijn met nog twee andere kinderen waar wij dit allemaal nog van mee gaan maken.
De kinderen en ik verdienen een gelukkige moeder/ik
En zo kwam ook de mei maand weer aan, Moederdag, mijn verjaardag en de overlijdensdatum van Milan. Een maand die al een paar jaar van mij overgeslagen mag worden. Normaal een maand waarin ik elke dag het gevoel heb dat ik moet overleven. Dit jaar is het anders, het voelt anders. Eindelijk ga ik mezelf wat meer gunnen. Ik voel me wat sterker deze mei maand. Niet omdat het alweer vijf jaar geleden is maar omdat ik door fijne hulp anders ben gaan kijken naar deze situatie. Wat levert het op als ik minder geniet van deze dagen? De kinderen en ik verdienen een gelukkige moeder/ik.
Positief getest op corona
Normaal maken wij als gezin een bijzondere dag samen op de dag dag van Milan zijn overlijden. Dit jaar konden wij hier minder bewust mee omgaan omdat corona roet in het eten gooide. Een week daarvoor was ik, gelukkig alleen ik, positief getest op corona. Het bleef gelukkig vooral bij de schrik en ontzettende vermoeidheid en hoofdpijn. Milan verdiend het om hier nog bij stil te staan en gaan we dit zeker inhalen wanneer deze bizarre tijd wat simpeler wordt.
