Het is bijna traditioneel, alsof ze denken dat ik wat afleiding nodig heb. De avondvierdaagse staat strak gepland op de drukste week van het jaar op mijn werk. Ik heb me goed voorbereid en loop dit jaar alleen de woensdag mee, mijn papadag. Ik sta ruim op tijd aan de start. Harrie (10) vertelt het nog één keer: van mij hoef je niet mee te lopen, papa, en je gaat niet bij mij lopen. Goedgeluimd denk ik als hij straks een beetje moe is geworden, dan draait hij wel bij. Hij loopt dit jaar voor het eerst de 11 kilometer.
Had ik het maar niet gewenst. We lopen richting de Erven en komen in de buurt van ons huis. Op het Achterhoekpad houdt de hele school ineens stil. Ik heb blijkbaar even niet opgelet en vraag snel aan twee meelopende meiden wat er is gebeurd. ‘Harrie is weggelopen meneer en nu kunnen we niet verder.’
‘Ik ben de papa van Harrie, ik ga wel even kijken.’ Van andere ouders hoor ik dat Harrie de bosjes in is gelopen. We spreken af dat ik ga zoeken en de rest doorloopt. Want zolang de anderen blijven staan, zorgt Harrie wel dat hij onvindbaar is. Mocht ik hem vinden dan haal ik de achterstand in en anders loop ik door naar huis.
Ik zoek in de bosjes een paar keer door en vindt hem uiteindelijk, hij wil gelukkig gevonden worden. Harrie was vorige week ‘s avonds een keertje bang geweest dat hij de 11 kilometer niet zou volhouden. In al mijn wijsheid heb ik hem toen geadviseerd om stevig door te lopen, dan word je het minst moe en houd je het zeker vol.
En dat is precies wat hij heeft gedaan. Tot hij helemaal in de voorste linie van de school terechtkwam en door een ouder werd tegengehouden omdat hij bij zijn school moest blijven. Totale paniek in zijn hoofd: nu houd ik het niet vol. Hij probeert even het signaal te negeren en door te lopen, maar als dat niet lukt vlucht hij de andere kant op: de bosjes in. Na overleg besluiten Harrie en ik om de anderen in te halen en onze tocht te voltooien. We hebben wel een stukje afgesneden, niet verder vertellen hoor.
Die avond begint bij mij te dagen dat de incidenten van de afgelopen tijd een patroon zijn gaan vormen. Geen idee wat er aan de hand is. Andere ouders lachen om dit voorval, ik lach mee, maar diep in mij huist twijfel en onzekerheid. Misschien zelfs een angstig voorgevoel voor wat komen gaat.
