Jorieke – Hoe begin in deze blog? Normaal gesproken blog ik over dingen waar ik over heb gelezen, of dingen die een tijdje terug speelden. Nu wil ik iets aankaarten waar we nog midden in zitten. Ik merk aan alles dat onze dochter van 6 jaar (groep 3) niet goed in haar vel zit. Gelukkig merkt de juf het ook. We hebben dit schooljaar al een aantal (telefonische/digitale) gesprekken gehad met haar.
Juf liet ons weten dat ze zag dat ons meisje zich niet fijn voelde. Ze had daarom een paar keer een gesprekje met haar gehad. Mijn dochter had aangegeven dat ze niet meer het moeilijkere werk wilde doen, maar dat ze mee wilde doen met haar vriendinnen. Dus juf besloot haar daarin tegemoet te komen. Omdat ze de aansluiting met de andere meiden belangrijk vind, net als het welbevinden van onze dochter. Wel daagt ze haar af en toe één op één nog uit.
Een paar dagen later vertelde mijn dochter me: ‘ik doe weer hetzelfde werk als mijn vriendinnen. Het is veel te gemakkelijk, maar soms doe ik maar alsof ik het niet snap. En dan stel ik ook een vraag’ (net als de andere kinderen dus). Mijn hart breekt als ik dat hoor. Wat maakt dat mijn meisje denkt dat ze zich aan moet passen om geaccepteerd te worden? Wat maakt dat ze de noodzaak voelt een deel van haar identiteit te verloochenen?
Onrechtvaardig
Ook komt ze thuis met verhalen over hoe onrechtvaardig ze sommige sociale situaties vindt. Dat ze iets hebben afgesproken, maar dat een ander zich daar niet aan houdt. Daar kan ze niet tegen, daar wordt ze boos om. Ze ziet dit als ‘gemeen’. De laatste tijd zegt ze zelfs dat het haar vriendinnen niet meer zijn. ‘Je weet niet hoe gemeen ze soms zijn, mama!’ Gelukkig speelt ze buiten schooltijd nog wel met één of twee meisjes. Waar ze zelfs mee-eet en logeert. Dus dat zit wel goed. Maar die omgang met de rest van de meiden in de klas…
Toen ik dit alles bij de juf aangaf, zei deze dat ze denkt dat een sociaal emotionele training goed zou zijn. Dat ze denkt dat mijn dochter moet leren wat ‘steviger te staan.’ Een klassiek voorbeeld van hoe hoogbegaafde kinderen onderschat worden. Ik heb deze voorbeelden vaak gehoord en er vaker over gelezen in literatuur. Het stuit me tegen de borst. We gaan dit dan ook zéker niet doen. Niet dat het erg zou zijn als je kind dit nodig heeft, maar naar mijn idee wijst juist alles wat mijn dochter vertelt erop dat ze juist ook vóórloopt op dit gebied. En dan zou zij een training nodig moeten hebben? Zoals een andere moeder laatst tegen me zei: ‘dan geef je het signaal dat zij iets niet goed doet. En moet een meisje, wat zich de hele dag al aan het aanpassen is, zich nóg meer leren aanpassen?!’ Ik merk dat ik er gewoon boos van wordt. Vooral nu ik het allemaal opschrijf. En tegelijkertijd besef ik dat juf niet beter weet. Dat er gewoon té weinig kennis over hoogbegaafdheid is op (basis)scholen. Wanneer komt daar nou eens verandering in?
Ik vertelde mijn dochter laatst dat ik vroeger op school het gevoel had er niet helemaal bij te horen. Dat ik het gevoel had anders te zijn. Dat ik me onbegrepen voelde. Mijn dochters reactie deed veel met me. Ze zei: ‘o, mama… Precies zoals het nu bij mij gaat dus!’ Aan de ene kant sneed het als een mes door mijn ziel; als moeder wil je dat je kind gewoon gelukkig is en onbezorgd haar weg gaat. Aan de andere kant voelde ik in haar woorden dat ze herkenning en begrip vond. Iets wat ik nooit heb gehad als kind, ik hoop dat dit haar een beetje helpt.
Filmpjes
Ik houd van filmpjes om dingen inzichtelijk te maken. Al eens eerder had ik gehoord over een filmpje van rondjes en vierkantjes. Een hele simpele uitleg over hoe het komt dat je je anders voelt. Ik keek hem samen met mijn dochter. Hier vind je dat filmpje: rondjes en vierkantjes.
Vervolgens vond ik het volgende filmpje:
Braincookies – Hoogbegaafd – sociaal emotioneel 1
Mijn dochter vond dit heel treffend, ze wilde hem meerdere keren zien. Ook de andere filmpjes van Braincookies zijn een aanrader trouwens! Bijvoorbeeld die over tekenen en aanpassingsgedrag.
Terug naar de sociaal emotionele ontwikkeling (twee totaal verschillende gebieden trouwens!).
Onlangs stuitte ik op het nummer ‘Deze is voor jou’ van Matthijn Buwalda.
‘je hoeft heus niet altijd naar begrip te streven
want onbegrepen is iets anders dan niet goed.’
en
‘wie pas van je houdt als je verandert
die zal nooit snappen hoe bijzonder je al bent!’
Prachtig vind ik dat! Als ik het op mijn telefoon aan heb staan, komt mn dochter altijd meteen erop af rennen. Het raakt dus precies aan haar gevoel. En bij mij ook. Waardevol. Luister het eens, als je tijd hebt.
Het helpt mij en mijn dochter om erover in gesprek te zijn. Ondertussen zoeken we professionele hulp. Want ik hoop dat zij kan opgroeien met meer aanvaarding van zichzelf. Misschien door met meer ontwikkelingsgelijken om te gaan. Of een of andere vorm van specialistische coaching. We weten het nog niet. De hulpvraag is in gang gezet. Nu is het een kwestie van geduld hebben (en laat dat juist een valkuil zijn voor de meeste hoogbegaafden ;-))!
