En dan is het bijna weer zover, weer een jaar verder, februari. Het zou zijn verjaardag zijn. Voor nu zijn geboorte dag, hij zal niet meer ‘verjaren’. Zes jaar zou hij zijn geworden. We mochten dit maar één keer als gezin samen vieren. Elk jaar zouden wij dit met hem samen moeten vieren. Nu herdenken wij hem nog extra als normaal en vieren wij hier een mini feestje samen.
We moeten dit ook blijven ‘vieren’, hij blijft onze trots, onze zoon, onze grote broer, onze Milan. Hij maakte ons ouders. Elke dag, elke stap die wij nemen, altijd blijft hij bij ons. We zijn bijna wéér een jaar verder, maar de strijd met angst, pijn en verdiet blijft een rol spelen in ons leven. Er is geen zorgeloos bestaan meer. Maar hoe mooi is het dat wij dit samen kunnen doen met Noah en Sharon, onze mooie lichtpuntjes in het leven, waarvoor we vooruit gaan en kunnen denken, wij nog duizenden mooie feestjes mee gaan maken. Waarmee we nog kunnen springen en dansen en eindeloos van het leven mogen genieten.
De zon blijft altijd voor ons allemaal schijnen.
Hoe het nu zou zijn
zouden wij nooit weten,
Hoe het was zullen we nooit vergeten!
