Crista – Vakantie, een periode om even niets te moeten en alle afspraken even niet te hoeven maken of die dus ook even niet hoeven nakomen (tot op zekere hoogte natuurlijk 😉). Een tijd om in een ander ritme te leven, niet meer strak op de agenda te zitten en de tijd zijn gang te laten gaan…
En ondanks corona (waarin je stiekem toch afspraken moet maken ivm reserveringen etc) een periode om juist andere dingen te doen… Wat voor andere dingen dan? Ik zie regelmatig op hoogbegaafdheids- forums vragen langs komen van mensen die op vakantie gaan en vragen om tips om te gaan doen; “waar moeten we echt geweest zijn?” of vragen als “zijn er op die en die camping nog meer hb-ers aanwezig?”. Toch zoeken we elkaar dus weer op, herkenning en erkenning zijn daarbij denk ik de belangrijkste redenen. Herkenning in je gesprek, in je omgang, in je beleving… want hoe intens kan een hb-er iets beleven. En wat de één dan heel intens beleefd, zal de ander dat niet hebben of andersom….
Voor ons geldt binnen ons gezin hetzelfde. Voordat we erop uit trekken, moeten we eerst overleggen waar heen, wanneer, hoe lang, wat zijn je verwachtingen…. En dan treft één van ons iets wat hem erg interesseert, maar de ander nagenoeg niet. Of lopen we al een paar uurtjes rond en is het voor de één genoeg, maar voor de ander niet. De vele indrukken zijn soms ineens te veel…. Emmertjes lopen soms over…. En dat is voor de één op een totaal ander moment dan voor de ander. En dat gaf nogal eens wrijving en onbegrip. Dan wil de één wel verder en de ander totaal niet! Of loopt degene waarvan het emmertje bijna over loopt toch door omdat die ander nog iets wil zien…. En daar laveer ik als moeder altijd tussen. Uitleg geven, begrip kweken, stimuleren of ruimte geven voor ‘opladen’….
Toen ik gisteren zelf, na een dagje uit, (onverwacht😉) totaal overprikkeld thuis kwam, hoefde ik niets te zeggen hoe ik me voelde, zagen ze het aan me. Werd de auto uitgeruimd, heb ik even wat gegeten en kon ik lekker een warm bad in… Ik kreeg alle ruimte en begrip, zo lief! Zou het dan toch geholpen hebben om al die jaren te blijven praten, uitleggen, ruimte geven en stimuleren….?
