Toen ik 15 was had ik mezelf voorgenomen om jongerenwerker te worden. Ik heb na mijn middelbare school twee sociale opleidingen gedaan en ben sindsdien ook als jongerenwerker aan het werk (wat ik nog steeds helemaal super vindt!). Als ik terugkijk op die beslissing, zie ik dat ik een grote behoefte had om te helpen, dingen in orde te maken en een groot verantwoordelijkheidsgevoel te opzicht van anderen en hun problemen had ontwikkeld.
Ik denk dat ik in mijn werk met jongeren een goede band met ze op kan bouwen door goed hun gedrag te observeren en te analyseren. Ik kan aardig goed een beeld vormen van destructief gedrag bij jongeren en in beeld brengen waar dat gedrag vandaan komt. Door dat te doen creëer ik een afstand tussen de jongeren en mijzelf, ik ben niet meer in staat open en zonder oordeel het contact aan te gaan. Ik ben vooringenomen in mijn vragen en wil het gesprek graag een bepaalde kant op sturen. Het houdt me af met wat ik echt wil: met de verhalen van jongeren meeleven en mijn tijd, aandacht en vooral mezelf met hen delen.
Controle
Misschien ken je dat ook wel; dat je door controle en invloed uit te oefenen op onze kinderen denkt de situatie onder controle te kunnen houden. Maar wat willen we eigenlijk onder controle te houden? Het kan zijn dat we het onder controle willen houden dat we heel bang zijn om onze kinderen te verliezen of dat ze iets overkomt. Dat we onder controle willen houden over onze onzekerheid in ons ouderschap; of we wel goed genoeg zijn of genoeg aan ze te bieden hebben. Dat we de pijn onder controle willen houden die ons is aangedaan door onze eigen ouders, we willen dat beslist niet doorgeven aan onze eigen kinderen.
Verslaafd
Ik ben dus verslaafd geraakt aan helpen en heb er mijn werk van gemaakt. Ergens zijn we allemaal verslaafd en hebben we andere nodig om onze behoeftes te vervullen. We willen graag gewaardeerd, gezien, gekend en gehoord worden door anderen. Ook door onze kinderen. En dat mag ook gelukkig, maar wanneer we onze kinderen te veel nodig hebben om in onze behoeften te voorzien dan komt het kind niet aan zichzelf toe.
En dat willen we wel; dat het kind in verbinding en relatie met jou als ouder toekomt aan zichzelf en zijn situatie en kan doormaken en oefenen wat goed voor zijn ontwikkeling is.
Ik las op internet iemand de vraag stellen ‘’wat als je grootste succes niet iets is wat je gedaan hebt, maar iemand die je opgevoed hebt?’’. En in die vraag zit veel wijsheid verscholen. Als ik mezelf die vraag stel dan ga ik meer aandacht en energie besteden aan het geven van echte complimenten, laten zien dat iemand waardevol om wie hij is en niet om wat hij doet of kan, tijd doorbrengen met de ander zonder een doel te hebben en meer open vragen stellen. Het verschil is dan dat ik kan zeggen; ‘’Ik ben iemand die de behoefte heeft er voor de ander te zijn’’ in plaats van ‘’Ik ben iemand die de behoefte heeft een ander te helpen’’.
Zo mogen we ook in ons vader- en moederschap meer tijd besteden met onze kinderen waarin we gewoon er zijn, en onze angsten of zorgen waar we vanuit zijn gaan handelen los kunnen laten.
