Jorieke – Hoogbegaafdheid en angsten. Het houdt me de laatste tijd bezig. Onlangs ging onze rookmelder af terwijl ik aan het koken was (oeps!). Dat leverde interessante gesprekken op hier thuis. Ik heb de neiging om alles heel eerlijk te benoemen, maar ik vroeg me af of dit wel goed is. Vergroot dat de angst niet juist?
Mijn zoontje (4jr) schrok erg van het lawaai van de rookmelder. Hij wilde dat we de batterij eruit trokken en dat ding weggooiden. Ik legde uit dat het goed is dat de rookmelder geluid maakte, omdat hij ons ook moet waarschuwen als we niet in de kamer zijn of zelfs als we slapen. Op het moment dat ik dat laatste zei dacht ik: ‘oeps, had ik dat wel moeten zeggen?’ Mijn zoontje reageerde direct met grote, verschrikte ogen: ‘s nachts?’ Ik legde uit dat het rookalarm ons wakker moet maken als er brand komt, zodat we het huis uit kunnen. De kinderen slapen een verdieping hoger dan wij, dus ik zag de radartjes in zijn hoofd werken: ‘Komen jullie ons dan wel halen?’ Gelukkig was hij gerustgesteld na mijn bevestiging.
Toch had mijn man later op de dag een soortgelijk gesprek met de kinderen. Over de rookmelder die op de verdieping van hun slaapkamers hangt. Mijn zoontje had aan mijn man gevraagd waar we heen moeten als er brand is. Mijn man gaf aan dat we dan naar buiten moeten. Waarop mijn dochter (6 jr) vroeg:’ maar wat als wij niet naar beneden kunnen komen?’ Dan moeten jullie het raam uit. Waarop mijn zoontje meteen reageerde: ‘Maar mijn raam zit op slot.’ En dat klopt. Omdat de kinderen in de zomer eens vrolijk uit het raam geklommen waren om op het dak te spelen (ze hebben een dakkapel in hun slaapkamer), besloten we de ramen op slot te doen. Maar ook bij mij rees wel eens de vraag of dit met het oog op brand wel verstandig was. Mijn man beloofde de kinderen dat het raam weer van het slot te halen. Ook benoemde hij dat er maar een hele kleine kans is dat er brand uit breekt. Dat hij het zelf nog nooit meegemaakt heeft, ook niet toen hij kind was. Met dit alles lijkt de rust weer teruggekeerd. Maar onze kinderen kennende kan er over een paar dagen of over een paar weken zomaar weer een vraag komen.
Ook over Corona stellen ze vragen. Al in het begin zei mijn dochter dat ze hoopt dat het over is als wij (haar ouders) heel oud zijn. Omdat we anders dood kunnen gaan aan Corona. Deze week hadden we een begrafenis van een vriend van mijn man. Ik volgde het via een livestream omdat ik verkouden was. De kinderen kregen er ook een klein stukje van mee. Allerlei vragen volgden. Over wie zijn kinderen waren, of wij ook dood kunnen gaan etc. Ik vind dat lastig. Want je kunt ze niet beloven dat jij niet doodgaat. Het enige wat je kunt zeggen is dat er goed voor ze gezorgd wordt als je er niet meer bent. En dat de kans dat je zomaar doodgaat ontzettend klein is. Ik houd wel van die eerlijkheid. En gelukkig kunnen onze kinderen daarmee omgaan. Maar wat als je kinderen daar angstig van worden? Wat als ze het allemaal groter en bedreigender maken in hun hoofd? En hoe eerlijk kunnen we zijn tegen onze kinderen? Doe ik er wel goed aan om zo open over deze dingen met ze te praten?
Ik zou mezelf niet zijn als ik daar google niet op loslaat. Of YouTube raadpleeg. De hits wil ik met jullie delen. Elk kind is anders, dus misschien is elk antwoord ook wel anders. Ik vind niet elke tip even geslaagd voor mijn kinderen. Ik probeer in te schatten wat goed is voor mijn kinderen, wat past bij hoe wij in het leven staan. Zoals elke ouder zijn eigen kind het beste kent en probeert in te schatten. De links geven verschillende antwoorden. Kijk wat voor jouw kind, voor jullie situatie, het beste is.
