Al zo’n anderhalf jaar was mijn dochter altijd verkouden. Ja, zonder overdrijven: altijd. Kilo’s zakdoeken heeft ze gebruikt! Op het moment dat ze voor het eerst een voet in de peuterspeelzaal zette, kreeg ze een loopneus. En meteen ook een dubbele oorontsteking, gelukkig eenmalig. Die neus is niet meer gestopt te lopen. De huisarts en kinderarts waren het eens: niet te snel opereren. Wij vonden het prima. Onze dochter hoorde goed, sprak goed en had (op de loopneus na) niet al te veel last van de verkoudheden. Tot een paar maanden geleden. Ze werd steeds dover.
Ze stopte soms wel 30 seconden met ademen
Toen begon het ‘wat?’ en ‘hè?’. De zin: ‘mama, wat zeg je?’ zit er inmiddels goed ingebakken en zal ze (hoop ik) nooit meer verleren. De doofheid was voor ons al een signaal dat het niet zo goed ging. Op een avond stond ik vertederd te kijken naar mijn slapende kleine meisje. Op zulke momenten vult mijn hart zich met dankbaarheid. Wat houd ik toch van mijn heerlijke peuter! Ik kan dan echt tranen van dankbaarheid krijgen. Ik voel me zo gezegend met mijn man, mijn peuter (bijna kleuter) en dreumes (bijna peuter)! Maar goed, ik stond dus naar haar te kijken en tot mijn schrik hoorde ik dat haar ademhaling stopte. Heel goed te horen, want ze zaagde altijd hele bomen om. Ik keek nog eens goed… Nee, ze ademde echt niet meer. Om vervolgens naar adem happend bijna wakker te worden. Ik pakte mijn telefoon erbij en begon te filmen. Weer gebeurde dat. Ze stopte soms wel 30 seconden met ademen.
De volgende dag hebben we een afspraak met de huisarts gemaakt. Die verwees ons meteen door naar de KNO-arts. En toen ging het snel. We zaten op woensdag nog bij het preoperatief onderzoek, waar ons verteld werd dat het ongeveer zes weken ging duren voor ons meisje aan haar neus- en keelamandelen geholpen zou worden. Op vrijdag werden we gebeld dat er een plekje was vrijgekomen. Voor maandag. Oeps…
Ik wilde eigenlijk graag een boekje van Nijntje, maar dat was uitgeleend
Toen kwam de voorbereiding: zetpillen in huis, vriezer vol waterijsjes. Snel naar de bibliotheek. ‘Anna in het ziekenhuis’ en ‘Lasse gaat naar het ziekenhuis’ waren gelukkig beschikbaar. Ik wilde eigenlijk graag een boekje van Nijntje, maar dat was uitgeleend. Ook had ik via via tips gekregen over een voorbereidingskist. Maar daar was geen tijd voor. Gelukkig is YouTube altijd beschikbaar. Daar staan een heleboel filmpjes op die over deze ingreep gaan. Vaak door ziekenhuizen gemaakt om de kinderen voor te bereiden. Het Antonius ziekenhuis in Sneek heeft op haar website een aantal foto’s van hoe de dag zal verlopen. Op zaterdag vertelden we het haar. We lazen de boekjes, keken de filmpjes, op zondag mocht ze haar koffertje pakken… Ze vond het geweldig, wat een avontuur! Vooral het uitzoeken van het cadeautje op de voorbereidingskamer was iets waar ze naar uitkeek!
Vier andere kinderen werden ook geopereerd die dag
Ook het begin van de maandagochtend vond ze het bijzonder. Ze vroeg niet eens om het ontbijt, zo goed wist ze al dat niet mocht eten en drinken. Het hielp ook dat we al om 7 uur in het ziekenhuis moesten zijn. Eerst snel haar broertje ergens afgeleverd en hup, door naar het ziekenhuis. Vier andere kinderen werden ook geopereerd die dag. We kregen nog een gezamenlijke uitleg, er werd omgekleed, zetpillen gegeven en daar gingen we… Ik mocht mee naar de operatiekamer om haar handen vast te houden toen ze het kapje op haar mond kreeg. Toen ze in slaap was, gaf ik haar een kus en werd ik naar een andere ruimte gebracht. Al een paar minuten later werd ik opgehaald. Mijn meisje lag op haar zij te huilen. Ik tilde haar uit bed en knuffelde haar. Daarmee ben ik pas gestopt toen we weer bij papa waren en ze bij hem op schoot wilde. Helaas bleef ze al die tijd huilen. Wat had ze een pijn! Wel vroeg ze meteen al om drinken. Terug op haar kamer, bij papa, moest ze elke 20 minuten een slokje water of wat (geschaafd) waterijs nemen. Maar omdat dit pijn deed, wilde ze dit niet. Het heeft ons en de verpleegkundige heel wat moeite gekost om dit voor elkaar te krijgen. Voor het herstel was dit erg belangrijk. En ze bleef maar huilen, tot ze op een gegeven moment bij papa op schoot in slaap viel. Tegen 11 uur mochten we naar huis. We moesten blijven zorgen dat ze elk uur flink dronk, wat echt een uitdaging was. Ook de volgende dag bleef dat lastig. En met waterijs hoefde ik al helemaal niet aan te komen! Het enige wat ze die dag wilde drinken was wat ontdooide moedermelk die ik nog in de vriezer had liggen (al 15 maand oud, destijds gekolfd voor haar broertje!). Gelukkig ging het in de dagen erna steeds beter. Wel heeft het zeker nog een week geduurd voordat ze weer een waterijsje wilde. Ik denk dat ze dat associeerde met de pijn.
Op de dag van de operatie en de dagen erna hebben we een aantal foto’s gemaakt. Daar heb ik een fotoboekje van gemaakt, wat we soms samen bekijken. Eerst wilde ze er niet aan terugdenken. Als ik haar vroeg hoe ze het vond, begon ze te huilen. De boekjes van Anna en Lassa wilde ze niet meer lezen. Langzamerhand begint dat te veranderen. Ze vraagt soms weer om de YouTube filmpjes en soms bekijken we samen het fotoboekje. Ik hoop dat ze het op deze manier wat kan verwerken.
Ik ben erg benieuwd naar de nacontrole. Toen ze eenmaal bevrijd was van alle snottebellen is een paar dagen snotvrij geweest. Maar meteen kwam er een nieuwe verkoudheid. Dat kan natuurlijk gebeuren. Daardoor weten we nog steeds niet of het allemaal echt heeft geholpen. Ze vraagt nog vaak: ‘Wat zeg je?’, maar dat lijkt soms ook een automatisme geworden. Ook de ademstops tijdens haar slaap lijken nog niet helemaal voorbij, maar misschien heeft het allemaal wat hersteltijd nodig. We houden het in de gaten!
