Vakantie! Mijn dochter was een week eerder vrij dan de jongens maar nu zijn de kids allemaal vrij. Behalve mijn man die is vandaag gewoon weer naar zijn werk gegaan. Hij is ondertussen geopereerd en er 1 hele klier verwijderd uit zijn oksel voor verder onderzoek. Helaas zit het dit x op meerdere plekken, dus de arts wil zeker weten welke vorm het is. En daar gaat tijd overheen. Je zou zeggen dat hij dan zou stoppen met klieren, 😂maar na een dag begint ie alweer met hele flauwe grapjes en plagerijtjes😂 dus dat klieren zat ‘m niet daarin
Toen we het hoorde dat er ook plekken in zijn buik waren gevonden was ik erg verdrietig Ik kon even niet meer, een halve fles wijn, de kids bij de buren, een zak trekdrop en een pakje papieren zakdoekjes verder. ….Kon ik mijn hoofd leeg maken.
2 dagen heeft de roes geduurd. De kids moesten gewoon weer naar school en er was ook weer een leuk zomer/schoolfeest waar we gewoon met zijn alle heen zijn gegaan. We maken er wat van….Als ik die uitdrukking vroeger hoorde dacht ik… hoe dan. Het is een knop omzetten ben ik achter. Het leven is te leuk om bij de pakken neer te gaan zitten. De kids zijn wat jengellig, maar hè dat is wel te snappen toch?
En die dochter van mij heeft soms een bek als een scheermes😋 Het moet verwerkt en eruit. Pas daarna kun je er het beste van maken. En dat doen we. Varen, zwemmen, in een plensbui gewoon naar buiten gaan en je nat laten regenen, in mijn eentje naar de Wellerwaard gaan en een dubbele consumptie nemen, samen puinruimen. De kasten gaan leeg. En tegelijk onze hoofden…. je merkt dat iedereen er van opknapt. Het gewoon doorgaan. Een mijlpaal trouwens ik kan zelf mijn bed weer opmaken… of had ik beter mijn mond kunnen houden en mijn man het werk laten doen😂
We kunnen wel de hele dag huilen of boos zijn maar daar schieten we niks mee op. Als je lacht is het leven veel leuker en wat de toekomst ook maar brengt, dan hebben we het in ieder geval naar ons zin gehad Bovendien gebeuren er leuke dingen…. feestjes, geboorte van een fantastisch ventje, Wildeburg.
Het enige waar we tegen aan lopen is dat we beide moeite hebben met “geneuzel in de ruimte” Zo noemen mijn man en ik dat. We kunnen ons niet meer concentreren op een gesprek die in onze ogen iets heeft… van mens waar maak je je druk om. We vinden met sommige mensen die ons dierbaar zijn nu even geen aansluiting. Er is geen begrip van onze kant richting de ander. Ik heb het ook het afgelopen jaar aan de kinderen gemerkt. Vriendjes en vriendinnetjes zijn veranderd er komen andere kinderen bij ons thuis. En de kids waar ze mee omgingen, daar hebben ze geen zin meer in. Bij alle 3 is mij dit opgevallen. Als alles achter de rug is zal daar vast wel weer ruimte voor zijn, maar nu even niet. Vervelend voor die mensen, maar het is nu even zo.
Ook merk ik dat ik weinig enthousiast ben als andere plannen hebben of vakantie ideeën. Misschien is het ook wel een soort benijden, van zij wel en wij niet…. Of gewoon de kop vol en geen plek voor dot soort dingen. Toch een luxe probleem hoe laat je weggaat, je tas pakken, huisje schoon en waar je terecht komt… De tijd zal het leren.
Hierdoor voelt het of wij in een parallel universum zitten. De tijd, de mensen en de omgeving is hetzelfde, alleen ons beeld is veranderd. Het leven is niet wachten tot de storm voorbij is, maar dansen als het regent. Deze schreef laatst iemand op een kaart… Hij blijkt hartstikke waar te zijn….. gelijk maar even op mijn slaapkamer muur gekrijt.
Sas
