Goedemiddag schat was het leuk vandaag? Er hangt een donderwolk boven haar hoofd. Ik krijg geen antwoord en als ze mij een vraag stelt moet er direct een antwoord of oplossing komen. Laatst hoorde ik van iemand, dat zijn kinderen gaan Appen als hij niet snel genoeg reageert!
Mannetjes ophalen en ik stel ze dezelfde vraag. Piepen en jengelend bij je komen staan. Met een eisen lijst, ik wil met die spelen en ik wil tv kijkend. En O wee als je op het vragenvuur wat je op je af krijgt nee zegt. Dat hoge stemmetje zit erop enkel en alleen om ons ouders te irriteren. Het heeft namelijk nog nooit gewerkt om je zin te krijgen dus HOEZO? Is het zo’n dag….
Laast zei mijn middelste waarom heet jij eigenlijk Saski-ja je zegt toch altijd nee. Kijk bij papa klopt het Re-nee, maar mam bij jou niet. Dus ik noem jou saski-nee Nu ben ik degene die altijd met rare plannetjes komt en het vaakste ja zegt. Door het gejengel en de weinige energie die ik had is er de “ja dag” ontstaan. Ze hebben dat dan niet in de gaten, maar ik zeg overal ja op.
Te grappig dat ik het ze vertel als ze naar bed gaan dat het vandaag weer een ja-dag was….. die koppies. Anders hadden ze er natuurlijk meer misbruik van gemaakt. Zo’n dag zorgt ervoor dat je relaxter bent. Over een antwoord hoef je niet na te denken. Bovendien is het een dag zonder sleur en strijd wat ook wel eens lekker is. En mijn man heeft het gelukkig ook vaak veel te laat in de gaten!
Stress
Deze week is weer een week vol stress aangezien er bij mijn man nu ook weer kanker gecontacteerd is. Na 12 jaar is er weer iets bij hem gevonden. Welke vorm is het, zijn het uitzaaiingen, wat zijn zijn kansen, zit het op meerdere plekken, is het een agressieve vorm komt het door ons huis? En ga zo maar door. Ik ben nog niet helemaal klaar en de volgende zak met shit staat alweer op de stoep. Je begint aan alles te twijfelen. Zoals het nu lijkt is de diagnose 1 die voor ons te behappen is. Waar een ander gezin compleet van de kaart zou zijn. Pakken wij na 2 dagen huilen en ongeloof de draad toch weer op. Je kunt sneller je lot accepteren ofzo.
Maar die kids. Weer een tik. Dit wil je gewoon niet als ouders. Ik gun dit mijn ergste vijand nog niet eens, laat staan je allerliefste. Gelukkig zijn ze sterker dan je vaak denkt. We praten er thuis goed over. Geen geheimen. Het maakt alles wel weer een stuk makkelijker. Onder het kopje “wat is er nu echt belangrijk”
Spekkoek
#herinneringen maken……Vandaag heerlijke middag gehad. Mijn vriendin kwam langs en we hebben samen de voortuin gedaan, thee gedronken, 1 wijntje en samen een spekkoek gebakken en geproefd. Een Indonesische laagjes cake. Veel werk om te maken. Ik deed de bruine laag zij de witte. Laagje voor laagje en elke 4/5 minuten weer in en uit de oven. Net als het leven bestaat het uit meerdere lagen en dat maakt het zo lekker. De balans tussen het donkere en het lichte is perfect.
Heerlijk een middagje samen bijpraten en beseffen hoe mooi vriendschap kan zijn.
Vorige week kregen we een belangrijke uitslag en er zullen er nog wel een paar volgen. De stress van het niet weten is het meest rottige. Natuurlijk is het niet leuk om te horen dat het kanker is, maar je weet wat het is en daar ben je dan rustig van. Hoe gek dat ook mag klinken. Ik “de moeder met plannetjes” bedacht dat het goed zou zijn om met zijn allen op 1 kamer te slapen. Wat de uitslag ook zou zijn.
Wat mijn man zelf niet zou bedenken. Dit valt onder het kopje “ doe is normaal Sas” 😂 Sjouwen met matrassen wat een gedoe en door de weeks. Die gaan natuurlijk nooit gelijk slapen en dan lopen we weer de hele avond naar boven om ze te waarschuwen…. Zei mijn man. De uitwerking was dat ze het alle 3, nee wij alle 5, het heerlijk vonden. Fijn om dicht bij elkaar te zijn. De kamer is veel te klein om met zijn 5 op te slapen. Kamperen in eigen huis. Het heeft ons goed gedaan. 5 blije slaperige snoetjes in de ochtend. Geen strijd om het aankleden, tandenpoetsen of ontbijt maken/eten. Waardevolle momenten voor je gezin creëren daar heb je maar weinig spullen of geld voor nodig blijkt maar weer eens
Sas
