Crista – Al enige tijd geleden is mij gevraagd om deze blog te schrijven en net zo lang denk ik erover waar deze blog dan over moet gaan. Eigen ervaringen, informatief onderwerp, leuke en minder leuke anekdotes in het leven van hoogbegaafden, waar loop je tegenaan als je hb bent en/of hb kinderen hebt, hoe gaat het op school met de kinderen, moet er nog wat geregeld worden, kan ik ze ergens mee helpen en….. En dit is misschien wel hetgeen hoe het altijd gaat in mijn hoofd. Altijd blijven denken, alles van alle kanten willen zien, informatie graag onderbouwd krijgen, zodat ik weet waar ik mee te maken hebt, maar vlak mijn gevoel niet uit. Dat hoofd blijft maar malen en tegelijk voel ik alles en iedereen om me heen aan en wil ik daar ook nog weer op reageren, maar daar moet ik eerst even over nadenken hoe je dat dan doet… Dat kom ik tegen op de school van de kinderen, mijn (vrijwilligers)werk, verenigingsleven, familie, vrienden en andere contacten…
En als ik dan wat doe, moet het wel goed en verantwoord, hou ik rekening met andermans gevoelens en ideeën, maar zie ik ook vaak sneller dan anderen waar iets mis kan lopen en probeer ik daar iets aan te doen, terwijl de ander nog bij die eerste stap is. Of ik merk dat het niet lekker gaat met één van de kinderen op school, wat is er dan aan de hand en wat kan ik daaraan doen…
En weer iets om over na te denken…
Al vele malen heb ik geprobeerd om hier een rustmoment voor te vinden, bijvoorbeeld door yoga of een wandeling, meditatie, etc. Ook hier stiekem weer van alles over weten en een keertje uitproberen, maar het toepassen voor wat langere tijd en daardoor ook rust ervaren door de dag heen, vind ik een hele lastige. De waan van de dag, alles wat om me heen gebeurd, vraagt zoveel energie en tijd dat ik vaak weer verval in denken over…, kinderen helpen, huishouden en mijn werk ‘managen’ en dan is aan het eind van de dag het vaak heerlijk om op de bank voor de tv te ploffen…. Terwijl ik merk dat ik nog steeds onrustig alles overdenk…. En als ik dan ‘s avonds eindelijk wat rustiger ben geworden, is het tijd voor onze pubers om naar bed te gaan en moet je ze aansporen, komen zij weer in beweging na het veelal schermen of huiswerk maken (ook nog zo’n ding waar je als moeder over na denkt en peinst 😉 ) en gaat hun brein aan. Wat hebben ze die dag beleefd, toch nog even een vraag en oh ja, ik moet (voor) morgen eigenlijk nog dat of dat en dus paniek bij hun en je raadt het al, vervolgens bij mij…. Mijn moederinstinct gaat aan en probeer ze daarin te begeleiden, vaak door een praatje, soms iets langer praatje 😉 en dan is het natuurlijk ook al mijn bedtijd, maar juist dan loopt mijn hoofd weer over, voel ik enorm met de kinderen mee en lig ik nog een paar uur wakker….
En toen ik vannacht weer eens wakker lag, sloeg ik het magazine Yoga open op een interview met een al wat ouder Indisch echtpaar over o.a. een mantra welke de yoga-studenten vaak kregen van een leraar. Een mantra of gedachte, antwoordde hij, is iets heel persoonlijks en is voor ieder mens anders. Het belangrijkste is dat je het moet kunnen voelen. Je moet eraan kunnen relateren, alleen dan kan een gedachte langzaam in je evolueren. Het is als een zaadje dat je plant. Als je stabiel blijft, groeit het.
Ik ga proberen om een zaadje te planten…. Jij ook?
