Een sociaal kwetsbaar kind… Met heel veel spoed en nog meer incidenten zijn we eindelijk bij de GGZ aan de beurt. Daar zal een psycholoog een diagnose voor onze oudste zoon stellen. We hebben verschillende sessies en gesprekken gehad en vandaag krijgen wij te horen of een diagnose gesteld kan worden en, zo ja, welke diagnose dit is. Wij achten het onmogelijk dat er géén diagnose uitkomt. Dat was twee jaren eerder het geval. “Een sociaal kwetsbaar kind, maar verder geen hulp nodig en u kunt precies dezelfde eisen stellen als u aan uw jongste zoon stelt.” Vandaag is de situatie anders. Zijn gedrag is de afgelopen maanden steeds verder verslechterd en eigenlijk gaat er de laatste weken iedere dag wel iets kapot: de auto, de keukendeur, de kast. Misschien kan ik beter de dingen opsommen die niet kapot zijn gegaan.
Maar terug naar de dag van de uitslag van de diagnose. Voor de zekerheid is over drie weken alvast een gesprek met de psychiater gepland. Deze kan afgezegd worden, maar om een lange wachttijd te voorkomen, is deze alvast ingepland. Hoewel wij zeker geen fans zijn van pilletjes, begint bij ons langzaam het besef door te dringen dat medicatie weleens meer dan noodzakelijk zou kunnen zijn.
Wij weten het echt niet meer, alleen dat dit moet stoppen
We hebben alles geprobeerd. De harde hand leidt tot meer agressie, de zachte hand leidt tot verder afbrokkelen van gezag, structuur leidt tot agressie, minder structuur tot chaos. Eigenlijk weten wij het echt niet meer, alleen dat dit moet stoppen. Deze situatie heeft ook voordelen: de mensen die het hardst riepen dat er niets aan de hand was, staan nu in de rij om ons sterkte te wensen. Hoewel goed bedoeld, maakt het ons niet minder radeloos.
De diagnose luidt PDD-NOS, vandaag nog een separate diagnose, nog geen onderdeel van het autistisch spectrum stoornis. Het advies is om medicatie te gaan toedienen of een overgang naar het speciaal onderwijs. Liefst niet beiden tegelijkertijd. Een ander kind dat PPD-NOS gediagnosticeerd is, lijkt in geen enkel opzicht op onze zoon, maar dat is heel goed mogelijk, wordt ons verzekerd. Als hij wat rustiger is, dan is psycho-educatie een goede optie. En ook Rationeel Emotionele Therapie wordt aanbevolen, maar alleen als hij eraan toe is. Nou, dat zal nog even duren.
