Daar is ze dan, onze mooie, lieve Sharon. 29 oktober mochten wij haar eindelijk ontmoeten! Alles waar ik mij voor die tijd druk over maakte verdween als sneeuw voor de zon. Tijdens mijn 2
de zwangerschap vroeg ik me steeds weer af hoe het mogelijk was om zoveel van nog een kindje te houden als van Milan. Toen Noah werd geboren was de liefde er gelijk. Toch kon ik me het niet voorstellen dat ik nog een keer zo veel liefde kon gaan voelen voor een kindje. Toen ik Sharon voor het eerst vast hield, wat voelde ik mij gelukkig, het was er gewoon weer!
Ik maakte mij wel een beetje druk om hoe ik de aandacht nu moest gaan verdelen, Noah was gewend alle aandacht te krijgen. Nog een puntje was wel dat Noah nogal lomp is.. Hij word altijd zo enthousiast als hij andere kinderen ziet en wil ze knuffelen, dit neemt niet elk kindje hem met dank af. Meestal eindigd zo’n knuffelpartij op de grond omdat ze met Noah zijn enthousiasme niet erg goed hun evenwicht kunnen bewaren. Toen Noah die zelfde dag nog naar het ziekenhuis kwam om zijn zusje te ontmoeten was het gelijk een ander jongetje, zo lief en rustig. Hij leek zo trots. Van mij moest hij trouwens al een week niks hebben, hij voelde dat er iets ging veranderen. Het deed mij stiekem wel pijn dat hij alleen bij zijn vader wou zijn. Paar dagen na de bevalling kwam hij mij toch weer vrijwillig knuffelen.
Maar wat is dit genieten, ondanks het gemis van Milan.
Wat is het trouwens heerlijk om weer mijn normale kleding aan te kunnen en weer zelf mijn schoenen aan te kunnen doen!! Ik kan niet wachten tot ik er klaar voor ben om tijd voor mezelf in te plannen. Heerlijk sporten en weer naar de paarden. Vooral niet om de 10 minuten checken hoe het met de kinders gaat.
Reminder: Meer tijd voor mezelf!
