Onlangs las ik iets over de verschillende type’s die je als moeder kunt zijn. Zo heb je het tijgertype, die wil dat haar kinderen zo goed mogelijk presteren en dus overal bovenop zitten. Iets leuks doen is er niet bij, geleerd en geoefend moet er worden. En je hebt de helicoptermoeder, zij vindt dat haar kind niet ongelukkig mag zijn. Ze biedt het alle kansen en mogelijkheden van de wereld, het kind mag doen wat het leuk vindt, het krijgt veel complimenten en waardering en wordt continue vermaakt.
En dan zijn er nog de luie moeders. Ik geloof dat ik mezelf daar onder schaar.
Ik laat mijn kinderen graag zo veel mogelijk zelf doen. Dat geeft ze zelfvertrouwen, ze voelen zich er groot door en meestal vinden ze het erg leuk. Mijn dochter van bijna 3 bijvoorbeeld, trekt graag zelf haar schoenen aan. Als het lukt is ze zo trots als een pauw. Ik kan het dan niet over mijn hart verkrijgen haar te corrigeren door te zeggen dat ze de goede schoen aan de verkeerde voet heeft gedaan. Regelmatig krijg ik de vraag: ‘heeft ze haar schoenen nou verkeerd om aan?’ Eh… Ja dus. En zojuist wilde ze een plasje op haar potje doen dus trok ze haar broek, onderbroek en luier uit. Na de poging (helaas geen plasje) trok ze haar onderbroek weer aan. Ze ging voor me staan en straalde: ‘gelukt!’ Daarna was het de beurt aan haar skinny spijkerbroek. Verrukt riep ze uit: ‘Ik heb gelukt!’ En ach, hij ziet er binnenstebuiten ook heel aardig uit.
Ook bij ruzies tussen haar en haar broertje van 14 maanden kom ik zo min mogelijk tussenbeide. Hoewel ik geneigd ben om de jongste te beschermen, probeer ik ze hun gang te laten gaan. En ik moet het hem nageven; mijn zoontje bijt, soms letterlijk en figuurlijk, behoorlijk van zich af. Oeps!
Ook op het gebied van de maaltijd laat ik ze hun gang gaan. Dat wil zeggen: ik bepaal wat er gegeten wordt, zij bepalen hoe ze dat eten en hoeveel ze eten. Vanaf dat ze 6 maanden oud waren, kregen ze alles in vuistgrote stukken aangeboden. Ze moesten zelf maar zien hoe ze dat naar binnen werkten. Dat bleek verrassend goed te gaan. Mijn dochter eet inmiddels keurig met een vork of lepel (of soms toch nog liever met de handen), en ze smeer zelf haar brood. Mijn zoontje smeert daarentegen alles, behalve zijn brood. Zijn gezicht, kinderstoel, de tafel, de vloer. Alles moet er aan geloven.
Nu ik er zo over nadenk… Dat luie moederschap is nog verdraaid hard werken!
