Mijn gezin is behoorlijk traditioneel. Mijn man werkt fulltime en ik drie dagen per week. Hij doet het meeste werk in de tuin en ik in huis. Hij is ’s avonds veel op pad voor besturen en vrijwilligerswerk, terwijl ik er thuis voor de kinderen ben. Ooh, wacht… toch niet geheel traditioneel! Hij is verschrikkelijk onhandig en ik doe dus de klussen in en om het huis. En in de tuin doe ik het snoeiwerk en is hij van het grasmaaien en onkruid. Maar toch best traditioneel en ik voel me daar prima bij!
Soms denk ik erover om meer te gaan werken.
Ik heb een erg leuke baan en ben niet erg ambitieus om ‘hogerop’ te komen. Ik heb geen ideeën over hoe mijn leven er over 5 jaar uit moet zien. Ik zie wel wat er op mijn pad komt. Ik leef, min of meer, bij de dag en dat heeft mij opgeleverd dat ik een aantal erg leuke banen heb gehad. Maar ook uit een baan durfde te stappen op het moment dat ik het (toen de kinderen heel jong waren) niet meer kon combineren met mijn gezin en toen ik een keer in werk was gerold dat ik na een tijdje niet mee leuk vond. De laatste keer dat ik uit mijn baan stapte besloot ik om gewoon te kijken wat er op mijn pad zou komen. Al na een paar maanden werd ik benaderd voor mijn huidige baan. Een baan waar ik nooit van mijn leven aan gedacht zou hebben als ik mijn carrière gepland zou hebben. Een totaal andere branche maar met een hele leuke baan waarin ik nu al weer 5 jaar met veel plezier werk.
Mijn drie kinderen (16, 17 en 19 jaar) zijn behoorlijk zelfstandig en hebben mijn zorg steeds minder nodig. Soms denk ik erover om meer te gaan werken. Na school hangen de kinderen vaak op de bank met oordoppen in of zitten boven op de Playstation. Dus dan kan ik net zo goed aan het werk gaan. Toch? Zo simpel is het natuurlijk niet. Ondanks dat mijn kinderen geen echte zorg meer nodig hebben waarderen zij mijn aanwezigheid wel. Als ik op mijn vrije dag niet thuis ben als ze uit school komen krijg ik direct een app met de vraag waar ik ben. En als ik verdiept ben ik een leesboek dan vinden ze dat ongezellig. Dus ook al lijken de kinderen met hun oordoppen zelf afwezig, ze blijven de aanwezigheid van hun moeder belangrijk vinden.
En nu weet ik het even niet meer…
Op dit moment heb ik op het werk te maken met een collega die langdurig ziek is. Ik doe haar werk ‘erbij’. Dat is een tijdje vol te houden maar nu moet er toch een betere oplossing komen. Ik heb een tijd geleden met mijn leidinggevende besproken dat ik er soms over denk wat meer uren te gaan werken. Vorige week stelde zij mij de vraag of ik meer uren wil gaan werken om het werk van mijn collega echt over te nemen. En nu weet ik het even niet meer… Het leven met drie opgroeiende kinderen is behoorlijk duur dus wat extra inkomen is zeker welkom. Ook merk ik dat ik op mijn vrije dagen best passief ben. Zoveel dingen die ik leuk vind om te doen en toch doe ik niet veel. Dus dan kan ik mij beter nuttig maken met werken. Aan de andere kant wil ik er gewoon zijn voor mijn kinderen. En als ik nog maar één vrije dag in de week heb dan zal ik die vol moeten proppen met huishoudelijke taken en andere noodzakelijke klussen. Als ik dan iets leuks wil doen zal dat in het weekend moeten waardoor ik in het weekend mijn kinderen weer alleen laat zitten.
Mijn gevoel zegt nu dat ik het niet moet doen. Maar toch… Het nadeel van een extra dag afwezigheid zou ik natuurlijk kunnen ondervangen door te vragen of ik die dag thuis mag werken. Het gaat de kinderen alleen maar om mijn aanwezigheid, dus als ik aan de keukentafel zit te werken dan ben ik ook aanwezig. En of het te druk is kan ik natuurlijk gewoon een tijdje gaan ervaren als ik afspreek met mijn leidinggevende dat ik het eerst een paar maanden wil gaan proberen. Pfff… ik dub nog even verder.
Heb jij als ouder ook wel eens dit soort dilemma’s? Hoe los jij dit op?
