Voor mij geen discussie over hoe zwart Zwarte Piet zou moeten zijn. Maar ik voer met mezelf wel een andere sinterklaas discussie dit jaar. Mijn ouders hebben mij nooit verteld dat Sinterklaas echt bestaat. Mijn moeder heeft zich als kind erg bedrogen gevoeld door haar ouders en dat wilde ze ons niet aandoen. Ik heb daardoor nooit zo magisch geloofd in Sinterklaas. Natuurlijk was het leuk om cadeautjes te krijgen en was de sfeer er om heen leuk en gezellig, maar het had niks magisch voor me. Voor zover ik me herinner natuurlijk. Ik weet nog dat mijn broertje ziek was en de Sinterklaas van de buurtvereniging op bezoek kwam met een cadeautje. Hij had nog maar net zijn hielen gelicht en daar kwam de Sinterklaas van school aan. Ook hij kwam een cadeautje brengen. Tot zover de geloofwaardigheid.
Ik heb het wel eens als gemis ervaren dat ik nooit de magie van Sinterklaas heb beleefd. Ik heb me dan ook altijd heilig voorgenomen om mijn kinderen met die magie groot te brengen. Vorig jaar, de kinderen waren 3 en 1, was er nog geen probleem. De kinderen vonden het allemaal leuk en soms een beetje spannend. Maar dit jaar werd de jongste af en toe wel erg angstig. Na het zetten van de schoen: ‘Zwarte Piet mag niet op mijn kamer komen!’ Met de angst in zijn ogen en een dikke pruillip kroop hij dicht tegen zijn vader aan. En mijn dochter begint nu toch echt goede vragen te stellen: ‘Mama, waarom brengt Sinterklaas ‘s nachts de cadeautjes rond, waarom niet overdag?’ En natuurlijk kan je dan wat verzinnen. Ik zei iets als: ‘Dat weet ik eigenlijk niet, misschien omdat het dan rustig is op straat, dan kan hij lekker snel werken en wordt hij niet door iedereen gestoord.’ Maar o, wat voelde ik me een bedrieger. Ik had me altijd voorgenomen om niet glashard te liegen. Als de vraag zou komen: ‘bestaat Sinterklaas wel echt?’ vertel ik de waarheid. Dat heb ik me altijd voorgenomen. Ik wil mijn kinderen niet voorliegen. Maar deed ik dat niet al? Lieg ik niet als ik een handige draai geef aan een vraag van mijn dochter? Het voelde niet goed voor me. Daarnaast hoor ik steeds meer verhalen om me heen van volwassenen die aangeven zich als kind bedrogen te hebben gevoeld toen bleek dat Sinterklaas niet bestond. Mijn man ziet het niet als probleem. Hij heeft het nooit erg gevonden. Nou scheelt de manier van vertellen natuurlijk ook veel. Ik geloof dat mijn moeder bijna uitgelachen werd omdat ze ‘in die onzin geloofde’. Dat maakt het natuurlijk pijnlijk en doet de relatie tussen ouder en kind niet goed. Het was natuurlijk ook een heel andere tijd (mijn moeder is over de 73). Ik vermoed dat mijn man het op een meer liefdevolle manier te horen kreeg. Toch gaat het erg tegen mijn gevoel in om de kinderen iets op de mouw te spelden. We hebben afgesproken het dit jaar nog zo te laten, maar volgend jaar ga ik een geschiedenislesje aan mijn dochter geven. Dan leg ik haar uit wat we gedenken, dat we daar een kinderfeest van hebben gemaakt. Met een verkleedde man en zijn pieten. Gewoon omdat dit een leuk feest is. En dat papa en mama de cadeautjes zelf kopen. En dat het een leuk geheimpje is dat Sinterklaas niet echt bestaat, dat zij als groot genoeg is om dat te weten.
Het schijnt voor sommige kinderen een opluchting te zijn. Dat er dus niemand ‘s nachts door het huis loopt. En het dus wel goed komt met de cadeautjes (voor wie het Sinterklaasjournaal volgt: mijn dochter is bang de verkeerde cadeautjes te krijgen). Sommige ouders gaan zelfs de cadeautjes samen met de kinderen kopen. Zodat de kinderen daar geen spanning meer over hebben. Dat gaat mij wat ver, maar als ik denk dat het mijn kinderen zou helpen op een leuke manier de sinterklaastijd door te komen, zou ik het zeker doen!
Wat vinden jullie? Op welke leeftijd vertellen jullie/hebben jullie verteld dat Sinterklaas niet bestaat?
